Wyremontowany pałacowy budynek położony w starym mieście Walencji.

Pałacowy budynek położony w samym starym mieście Walencji, otoczony głównymi zabytkami miasta, między innymi wieżami Quart, katedrą i pałacem Generalitat, niedaleko ogrodu botanicznego, Plaza de la Reina i starego koryta rzeki.

Wielka nieruchomość posiada dwa identyczne przedsionki przypominające dawne czasy. Główną rolę pełni parter z antresolą wyróżniająca się niebieskim kolorem (tak, jak oryginalnie) i dwoma wysokimi wejściowymi bramami prowadzącymi do przedsionków, które zajmują dwa pierwszej piętra. Im wyżej, tym piętro jest niższe i mniej reprezentatywne.

Na piętrze głównym znajduje się mieszkanie w stylu pałacowym o powierzchni 380 m2 z 380 m2 niesamowitego tarasu oraz dwa pozostałe mieszkania o powierzchni 380 m2, a także mały apartament z tarasem. Budynek posiada również antresolę i cztery lokale handlowe, trzy z nich od strony ulicy i jeden o powierzchni 400 m2, w którym znajduje się dawne kino.

Wejście główne jest pod numerem 21 na miejscu dawnej jezdni. Przy wejściu mieści się ogród o powierzchni 400 m2, który według dawnych pism składał się ze stadniny, studni i ogrodu. Obecnie mieści się tu magazyn w miejscu dawnego Cinema Valencia. Stąd dochodzi się do majestatycznych marmurowych schodów, których kulminacją jest duża kopuła ozdobiona freskami autorstwa włoskiego malarza P. Periniego z 1861 roku. Z ostatniego schodka i drzwi ukrytych w obrazie można dostać się do wieży Miramar, skąd widać całe miasto, w tym morze.

Po wielu latach zaniedbań i pogarszania się jego stanu, budynek doszedł do stanu zbliżającej się ruiny. W 1996 roku został przejęty przez obecną nieruchomość, która dokonała całkowitej renowacji budynku, który trwał pięć lat, aby zakończyć, zachować, odzyskać i przywrócić wszystkie stare elementy. Jego struktura i wyposażenie zostały dostosowane do aktualnych wymagań i przepisów. Przywrócenie, które zostało podjęte przez prestiżowych rzemieślników, dekoratorów i architektów w celu odzyskania blasku, który miał w 1860 roku.

Historia budynku jest co najmniej wyjątkowa i ważna, aby zrozumieć znaczenie nieruchomości. Po konfiskacie Mendizabala w 1835 roku znaczna część majątku kościelnego przeszła w ręce burżuazji, w tym klasztorze Puridad. W 1860 roku, po przejęciu gruntów przez Peregrina de Echeveste, poprosił o pozwolenie na budowę tego konkretnego budynku. Tak ambitne zadanie dla projektu powierzono najważniejszego architekta czasu w Walencji, Joaquín María Calvo Tomas szkolony w Paryżu, był pod wpływem najnowszych trendów w stylu neoklasycystycznym, który definiuje ten budynek. Praca ta jest pierwszym projektem w historii Joaquína Maríi, chociaż później dokonał takich ważnych budynków jak kościół Nuestra Señora del Puig, klasztor de la Zaidia czy Capilla de la Beneficencia. Jego prace są skatalogowane wśród 400 najważniejszych w Walencji.